چمران

فرازی از وصیتنامه شهید مصطفی چمران

بسم الله الرحمن الرحیم

وصیت می‌کنم …

وصیت می‌کنم به کسی که او را بیش از حد دوست می‌دارم! به معبودم! به معشوقم! به‌امام موسی صدر! کسی که او را مظهر علی می‌دانم! او را وارث حسین می‌خوانم! کسی که رمز طایفه شیعه، و افتخار آن، و نماینده هزار و چهار صد سال درد، غم، حرمان، مبارزه، سرسختی،حق طلبی و بالأخره شهادت است! آری به‌امام موسی وصیت می‌کنم …برای مرگ آماده شده‌ام و این امری است طبیعی که مدتهاست با آن آشنا شده‌ام. ولی برایاولین بار وصیت میکنم. خوشحالم که در چنین راهی به شهادت می‌رسم. خوشحالم که از عالم وما فیها بریده‌ام. همه چیز را ترک گفته‌ام. علایق را زیر پا گذاشته‌ام. قید و بندها را پاره کرده‌ام. دنیاو ما فیها را سه طلاقه گفته‌ام و با آغوش باز به استقبال شهادت می‌روم.از اینکه به لبنان آمدم و پنج یا شش سال با مشکلاتی سخت دست به گریبان بوده‌ام، متأسفنیستم. از اینکه آمریکا را ترک گفتم، از اینکه دنیای لذات و راحت‌طلبی را پشت سر گذاشتم، ازاینکه دنیای علم را فراموش کردم، از اینکه از همه یبائیها و خاطره زن عزیز و فرزندان دلبندمگذشته‌ام، متأسف نیستم …